Dwelms en Trane!
 (http://www.toortsie.wordpress.com) Vertelling gegrond op ware gebeurtenis. Voordat jy nie in hierdie omstandighede vasgevang is nie, sal jy nooit kan verstaan waardeur die ouers en geliefdes van 'n dwelmverslaafde gaan nie.

"Carlo is dood, my kind is dood,” snik my vriendin oor die telefoon. My liggaam word lam, “Net nie dit nie, net nie hierdie ‘hart se punt’ seun van haar nie!!” Vrae gaan deur my kop, maar my tong wil nie saamwerk nie. “Ek kom,” sê ek vir haar, en druk die selfoon dood. Soos ‘n slaapwandelaar trek ek skoon klere oor ‘n vuil lyf, borsel my tande, en vat die kar se sleutel. “Hoe is dit moontlik, hy is dan net gisteroggend van sy ma se meenthuis af weg Kaap toe. Was dit ‘n motorongeluk?
Voordat ek klop maak haar kleindogter vir my die deur oop. ‘n Paar treë agter haar staan die gebroke figuurtjie van haar met wie ek die afgelope sewe jaar so ‘n nou pad saamloop. Ek maak my arms oop. Gewilliglik loop sy daarin en snik haar roukrete teen my bors uit. Oor haar kop ontmoet haar kleindogter se oë myne. In haar oë lees ek dieselfde vraag as diè waarmee ek worstel, “Hoe gaan hierdie sagte mens wat lyk asof sy eerder in ‘n kas saam met porseleinware toegesluit moet word, hierdie slag oorleef.”
Woorde in die aangesig van dood is nutteloos; dit breek uitmekaar en val grond toe. Ons sit op haar bed; haar hand in myne. Met tye hang daar net ‘n swaar stilte in die kamer. Wanneer haar liggaam begin ruk, en sy pleitend uitroep dat dit nie waar kan wees nie, trek ek haar teen my vas, en op my beurt roep ek sonder woorde tot God vir vertroosting. “Watter pad gaan die grootste hel wees,” wonder ek stilweg. “Die een van ‘n moeder se jarelange stryd en smart oor ‘n dwelmverslaafde seun. Of die een wat nou vir haar voorlê?”
Haar man is op veertigjarige ouderdom oorlede. Toe sy huilend die hospitaalkamer uitstrompel was haar hulproep tot God, “Hoe gaan ek Carlo grootkry?” Daar was nog twee kinders; haar oudste seun in matriek, en ‘n dogter in standard agt. Maar dit was die fynbesnaarde, en kunstige Carlo, in standard sewe, wat ‘n beklemming om haar hart gebring het.
Deur sy tienerjare het hy vir baie slapelose nagte gesorg. Maar het tog goed presteer, argitekwese gaan swot, en hom as ‘n bekwame argitek gevestig. Geld was nie meer ‘n kwessie nie. Hy het ‘n pragtige vrou getrou, twee dogters gehad waarvoor hy hartstogtelik lief was, eiendomme besit, en ‘n avontuurlustige lewe gelei. Die “mooi” prentjie het egter van kleur begin verander. Langs hierdie pad van sukses het dwelms ‘n houvas op hom gekry. Sy huwelik het verkrummel, sy eiendomme is ingesluk, en party nagte het my vriendin hom by die Nigeriërs gaan loskoop, deur sy dwelmskuld by ‘n woonstel in gevaarlike Sunnyside te gaan betaal.
Saam met hom het my vriendin en haar gesin hoë golwe gery, om net weer die dieptes ingetrek te word. Dit was ‘n alleenstryd. Min mense verstaan hierdie hellepad, dus is dit nodeloos om daaroor te praat. Toe ons paaie kruis het ons aanklank bymekaar gevind. Sy was die ma van ‘n dwelmverslaafte kind, en ek was die ma van ‘n dogter wat met ‘n dwelmverslaafte getroud is.
By my kon sy huil wanneer hy vir dae aaneen verdwyn, en sy nie weet of hy nog lewe nie. Sy naam en trane het hand aan hand geloop. Ons het die taal en tekens van dwelms verstaan. Die wegsteek van handsakke en kosbare besittings wanneer hulle in die omtrek is. Die leuens, en leë beloftes. Die ronddwalery weens slaaploosheid in die nag, Woedeaanvalle. Gewigsverlies. Rehabilitasie sentrums. Hoop, wanhoop. Bid, bid, bid. Vrees om ‘n telefoon te beantwoord. Verligting as die nuus goed is.
Carlo het besluit om ‘n inplanting teen drankmisbruik te kry. “Nie lank nadat ek drank in my liggaam het nie, soek ek dwelms,” het hy vir sy ma gesê. Dat hy sy lewe wou uitsorteer was seker. Hy het ‘n nuwe liefde in sy lewe gehad. Om weg te kom van die stad, en ou vriende af, het hy sy besigheid Kaap toe verskuif. Dit het gelyk asof hy nou op nege en dertig jarige ouderdom uiteindelik die stryd gewen het. Sy lewe het rooskleurig voor hom oopgelê.
In die daaropvolgende maande het hy dikwels vir besigheid stad toe gekom, en by sy ma tuisgegaan. As argitek was hy in groot aanvraag, en daar was baie werk wat nog hier afgehandel moes word. Diè betrokke week was hy weer by sy ma. Die oggend van sy vertrek het sy agter hom die gang afgestap. “Hy het so pragtig gelyk soos hy daar tas in sy hand, voor my geloop het. Ek het na sy liggaamsbou en bene gekyk en nog gedink hoe ‘n mooi man is hy nie,” het my vriendin een van die vele stiltes verbreek. Sy sou hierdie prentjie nog baie herroep. By die kar het sy hom gesoen, en gewaai tot hy uit sig uit is.
In die Kaap aangekom het Carlo nie dadelik huistoe gery nie, maar by ‘n vriend van hom langs gegaan. Die omstandighede rondom hierdie kuier is duister. Gedurende die nag is hy in sy slaap, by sy vriend aan huis oorlede.